ကြၽန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ (ႏိုင္းႏိုင္းစေန)

တစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာ ကြၽန္မေနခဲ့တဲ့ ထားဝယ္ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ကြၽန္မသိျမင္ၾကားခဲ့ရသမွ်ကို မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးသိၿပီးတဲ့အတိုင္း ထားဝယ္ၿမိဳ႕က ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း တနသၤာရီကမ္းရိုးတန္းေပၚမွာ တည္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ၿပီး အရင္က တနသာၤရီတိုင္းရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ (အခုေတာ့ ၿမိတ္ၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္) ထားဝယ္ၿမိဳ႕ကို ေတာင္ေတြနဲ႔ ေလးဖက္ေလးတန္ ဝန္းရံထားတယ္ဆိုေပမယ့္ အပူပိုင္းေဒသ၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခနဲ႔ နီးတဲ့အတြက္ ရာသီဥတုက ပူအိုက္စြတ္စိုပါတယ္။ ကြၽန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ႏိုဝင္ဘာလမွာေတာင္ ထားဝယ္က ရန္ကုန္နီးနီး ပူေနဆဲျဖစ္တယ္။

ပင္လယ္နဲ႔နီးတာမို႔ ထားဝယ္ၿမိဳ႕က ေဆာင္းဝင္ရင္ အေရွ႕ေလအရမ္းတိုက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေလေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတဲ့အတြက္ ေဆာင္းေရာက္ရင္ (ကြၽန္မတို႔ဖက္က ေႏြရာသီလို) မီးေဘးအႏၱရာယ္ အၿမဲ ႀကံဳရတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး မီးၾကြင္းမီးက်န္မထားဖို႔၊ မီးေဘးအႏၱရာယ္ကာကြယ္ဖို႔ ညေနညခင္းေတြမွာ ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေဆာ္ၾသေနတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

ထားဝယ္မွာေနထိုင္ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား၊ လူမ်ဳိးကဲြေတြအားလံုး ထားဝယ္စကားကိုပဲ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုၾကတာ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဗမာစကားကိုေတာ့ လိုအပ္မွေျပာၾကတယ္။ ထားဝယ္မွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့သူေတြေျပာတဲ့ ဗမာစကားက ေတာ္ေတာ္ေလးဝဲတာကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ထားဝယ္စကားက အင္းသားစကားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဆင္တာမို႔ ကြၽန္မအတြက္ သိပ္ျပႆနာ မရွိခဲ့ပါဘူး။

ပင္လယ္နဲ႔နီးတဲ့အတြက္ ဆားငန္ရည္နဲ႔ အပူပိုင္းေဒသကိုႀကိဳက္တဲ့ အုန္းပင္၊ ထန္းပင္၊ ဂြမ္းပင္နဲ႔ ဓနိပင္ေတြကို ထားဝယ္ၿမိဳ႕ ပတ္ဝန္းက်င္အႏွံ႔မွာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ သီဟိုပင္၊ ၾကက္ေပါင္ပင္ေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့တယ္။ "ထားဝယ္ၿမိဳ႕သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆီအိုးႀကီးျဖစ္သည္" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းပုဒ္ကိုလည္း လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။

ထားဝယ္မွာ ၿမိဳ႕မေစ်းနဲ႔ ကမ္းနားေစ်းဆိုၿပီး ေစ်းႏွစ္ေစ်းရွိပါတယ္။ ၿမိဳ႕မေစ်းက ၿမိဳ႕လယ္မွာရွိၿပီး ကမ္းနားေစ်းက ထားဝယ္ျမစ္ေဘးမွာရွိပါတယ္။ ကမ္းနားေစ်းက ေရထြက္ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ ငါး၊ ပုစြန္ေတြကို အဓိကထား ျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်တဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္။

ကမ္းနားေစ်းမွာ ကြၽန္မမျမင္ဖူးတဲ့ အမည္မသိငါးႀကီးေတြအျပင္ ငါးေျခာက္၊ ပုစြန္ေျခာက္၊ ထားဝယ္ငါးခ်ဥ္ေတြကို ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိခ်ဳိသာသာနဲ႔ ဝယ္ယူႏိုင္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံပီပီ ထားဝယ္ၿမိဳ႕နဲ႔ အနီးဝန္းက်င္မွာ ဘုရားေစတီနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ထားဝယ္ၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူဘုရားပဲြ အႏွစ္(၁ဝဝ)ျပည့္ က်င္းပတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။

ေန႔ဖက္မွာ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ဆူေသာ ဘုရားေတြကို ေက်ာင္းဝင္းတစ္ခုထဲမွာထားၿပီး ဘုရားပဲြက်င္းပပါတယ္။ လျပည့္ညေရာက္မွ ဘုရားႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ဆူကို အလွယာဥ္ေပၚတင္ၿပီး အေပၚေအာက္ အျဖဴေရာင္ ဝတ္ဆင္ထားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ အရပ္သားေတြနဲ႔ ထားဝယ္တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ညလံုးေပါက္ လမ္းေလွ်ာက္လွည့္လည္ ပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ ဘုရားၾကြရာ လမ္းေဘးဝဲယာေတြမွာ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူေတြနဲ႔ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ခဲ့ပါတယ္။ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ၿမိဳ႕ရြာက ဘုရားဖူးသူေတြနဲ႔ လျပည့္ညမွာ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူ အႏွစ္(၁ဝဝ)ျပည့္ ဘုရားပဲြက က်ိတ္က်ိတ္တိုး စည္ကားခဲ့ပါတယ္။ေရွးေဟာင္းသမုိင္းဝင္ ဘုရားေတြက ထားဝယ္ၿမိဳ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမ်ားအျပားရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ပံုထဲက ဘုရားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြၽန္မတို႔ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ထားဝယ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ႀကီးဘုရားတစ္ဆူျဖစ္တဲ့ ရွင္မုထၱီးဘုရားျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘုရားရာဇဝင္ေတြကို ပံုႏွင့္တကြ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ထားတာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ပံုမွာေတြ႔ရတာက ရူးသြပ္ျခင္းကို ေပ်ာက္ေစတ့ဲ သစၥာေတာ္ေဆးအိုးျဖစ္ပါတယ္။

ထားဝယ္မွာေနထိုင္ၾကသူအမ်ားက ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ၾကသလို တရုတ္ နတ္ဘုရားေတြကိုလည္း ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေရာက္တုန္းက ထားဝယ္မွာရွိတဲ့ ေစာစီကုန္းပူေဇာ္ပသပဲြနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းဖြင့္ပဲြ ႀကံဳခဲ့ပါတယ္။

ပထမဦးဆံုး ေစာစီကုန္းေက်ာင္းထဲမွာရွိတဲ့ ျခေသၤ့နဲ႔နဂါးကို မ်က္စိဖြင့္ပဲြ ျပဳလုပ္ၿပီး ျခေသၤ့အက၊ နဂါးအကနဲ႔ ေစာစီကုန္းနတ္မင္းေတြကို ပူေဇာ္ခဲ့ၾကတယ္။

နတ္ဘုရားေတြကို ထမ္းစင္နဲ႔ထမ္းၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုး လွည့္လည္အပူေဇာ္ခံခဲ့ပါတယ္။ နတ္ဘုရားရုပ္တု ထည့္ထားတဲ့ထမ္းစင္က လွည့္လည္အပူေဇာ္ခံရာမွာ တစ္လမ္းလံုး ဘယ္ညာယိမ္းခါေနတာကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ နတ္ေတြက အရမ္းတန္ခိုးႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ နတ္အသီးသီးက လူကိုယ္ခႏၶာထဲ ဝင္ပူးၿပီး ေရာဂါရွိသူ၊ မက်န္းမာသူေတြကို ေဆးကုသေပးတယ္လို႔ ဆုိတယ္။

က်ားနတ္ဝင္ေနသူတစ္ဦး

တစ္မူးရွိလို႔ တစ္ပဲလွဴတဲ့... ရွမ္းေတာင္သူေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာလူမ်ဳိးတိုင္းက ေရာက္ရာအရပ္မွာ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မခြါခဲ့ၾကပါဘူး။ အခုလည္း အေမရိကန္ေရာက္ ထားဝယ္လူငယ္ေတြရဲ႕ အလွဴတစ္ခုကို အလွဴရွင္ေတြကိုယ္စား မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြက သီလရွင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ (ေက်ာင္းနာမည္ေမ့ေနတယ္) ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သလို ေဆာက္လက္စ အာယုဒါန ေဆးရံုေတာ္မွာလည္း ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ (သီလရွင္ေက်ာင္းမွာ လုပ္တဲ့အလွဴက ထားဝယ္လူငယ္ေတြရဲ႕ (၆)ႀကိမ္ေျမာက္အလွဴ ျဖစ္ပါတယ္)

ေမာင္းမကန္သြားတဲ့ဖက္ ၿမိဳ႕ျပင္တစ္ေနရာမွာ ထားဝယ္တကၠသိုလ္တည္ရွိပါတယ္။ ခါးေက်ာ္ေက်ာ္ ျမက္ရိုင္းေတြၾကားမွာ တကၠသိုလ္ကို ခမ္းနားထည္ဝါေအာင္ ေဆာက္ထားေပမယ့္ (ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ထင္) လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ခဲ့မိပါဘူး။

ထားဝယ္မွာ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးတံုးနဲ႔ သနပ္ခါးေသြးလိမ္းၾကတာ နည္းပါတယ္။ ကသစ္ဖုေတြသာ ေသြးလိမ္းၾကတာေၾကာင့္ ေစ်းထဲမွာ ကသစ္ဖုေတြ ဒီလိုပံုေရာင္းေနတာ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေဆးဖက္ဝင္ ကသစ္ဖုပဲ လိမ္းၾကလို႔လား၊ ေရေျမေကာင္းလို႔ပဲလားမသိ ထားဝယ္သူေတြရဲ႕ အသားအရည္က အိစက္ေခ်ာမြတ္ လွပေနပါတယ္။

ထားဝယ္ၿမိဳ႕က ဖုန္တစ္ေထာင္းေထာင္း လမ္းဆိုးေတြနဲ႔ ပူျပင္းလွပတယ္ဆိုေပမယ့္ အစားပုပ္သူပီသတဲ့ကြၽန္မ ထားဝယ္အစားအစာကို စိတ္အဝင္စားဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဒသကဲြေတြမွာ သူ႔ေဒသအလိုက္ ရိုးရာအစားအစာေတြက ရွိစၿမဲျဖစ္တယ္။

ထားဝယ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ရိုးရာအစားအစာတစ္ခုက မုန္႔လက္သုပ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မုန္႔လက္သုပ္ဆိုလို႔ အသုပ္လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔... ကြၽန္မတို႔ စားေနၾက အာပူလွ်ာပူလို ပံုစံျဖစ္တယ္။ မုန္႔လက္သုပ္က ဓနိရည္နဲ႔ခ်က္ထားေၾကာင့္ ခ်ဥ္စပ္စပ္ အရသာရွိတယ္။ ငါးအသား၊ ငါးဥေတြနဲ႔ ရွမ္းနံနံႏိုင္ႏိုင္ထည့္ၿပီး စားရတဲ့ မုန္႔လက္သုပ္ကို တစ္ျခားအစာေတြထက္ ကြၽန္မပိုႀကိဳက္မိပါတယ္။

ထားဝယ္မွာ ထားဝယ္မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါးဆိုၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ ထားဝယ္မုန္႔ဟင္းခါးက မုန္႔ဖတ္မ်ားၿပီး ဟင္းရည္နည္းနည္းနဲ႔ စားၾကသလို မုန္႔ဟင္းခါးထဲ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ထည့္ၿပီး စားၾကပါေသးတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးထဲထည့္တဲ့ ငွက္ေပ်ာအူကို ႏုတဲ့ငွက္ေပ်ာေခါက္ကိုမယူဘဲ အလယ္အူတိုင္ကိုပဲ ဆီျပန္ဟင္းလို ခ်က္ထားပါတယ္။ မုန္႔ဖတ္ထည့္၊ ဟင္းရည္နည္းနည္းထည့္ၿပီး ငွက္ေပ်ာအူတိုင္ဆီခ်က္ကို အေပၚမွာထည့္ေပးပါတယ္။ ထားဝယ္မုန္႔ဟင္းခါးထဲမွာ ဘာအေၾကာ္မွ ထည့္မစားၾကပါဘူး။ ဟင္းရည္နည္းတဲ့အတြက္ အသုပ္နဲ႔တူေနပါတယ္။ နဂိုကတည္းက မုန္႔ဟင္းခါးသိပ္မႀကိဳက္တဲ့ ကြၽန္မအတြက္ ထားဝယ္မုန္႔ဟင္းခါးကို စားဖူးရံုပဲ စားခဲ့ပါတယ္။ (ပံုရိုက္ဖို႔ေတာင္ ေမ့သြားတယ္)ထားဝယ္ရိုးရာမုန္႔တခ်ဳိ႕ကို ဘုရားဖူးအသြားမွာ စားခဲ့ရတယ္။ ပံုထဲျမင္ရတာက မုန္႔သေပါင္းလို႔ေခၚတဲ့ မုန္႔ျဖစ္တယ္။ ေကာက္ညႇင္းမႈန္႔ကို ႏွမ္း၊ အုန္းႏို႔နဲ႔နယ္ ဓနိဖက္နဲ႔ထုပ္ၿပီး ဖုတ္ထားတာျဖစ္တယ္။ ဓနိနံ႔သင္းသင္းေလးနဲ႔ စားလို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏြားႏို႔စစ္စစ္နဲ႔ အင္မတန္ လိုက္ဖက္ပါတယ္။

ဒါက မုန္႔ဆီေၾကာ္(ထားဝယ္အေခၚ ဒိုခြါ)နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆႏြင္းမကင္းလို႔ ဆိုပါတယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ထဲမွာ အုန္းသီးေတြထည့္ထားပါတယ္။ ဆီေတြရဲြေနတာမို႔ ကြၽန္မ မစားခဲ့ပါဘူး။ အုန္းပင္ေတြ ေပါတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လား ထားဝယ္မုန္႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အုန္းသီးေတြပါေနတတ္တယ္။ အပူမ်ားတဲ့အတြက္ အုန္းသီး၊ အုန္းႏို႔ပါတဲ့ တစ္ျခားရိုးရာမုန္႔ေတြကို ကြၽန္မ မစားခဲ့ရပါဘူး။

ပင္လယ္နဲ႔နီးတာမို႔ ထားဝယ္ၿမိဳ႕မွာ ပင္လယ္စာကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ဝယ္စားႏိုင္ေပမယ့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ရွားပါတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ေရာင္းေပမယ့္ စံုစံုလင္လင္ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ ေဒသထြက္ ကန္စြန္း၊ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႔ ပဲေတာင့္ရွည္ေတြပဲ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ပင္လယ္နဲ႔နီးလို႔လား မသိပါဘူး... ထားဝယ္အစားအစာေတြက ရွမ္းျပည္သူကြၽန္မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ငန္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မေရာက္ဖူးတဲ့ေဒသ၊ မစားဖူးတဲ့ အစားအစာေတြနဲ႔ မၾကားမျမင္ဖူးတာေတြကို ၾကားသိခံစားခဲ့ရတဲ့ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ကို ဒီေနရာမွာခ်ေရးၿပီး ကြၽန္မလို မေရာက္ခဲ့ဖူးသူေတြအတြက္ ေဝမွ်ရင္း အမွတ္တရ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန